Nieuw: Linda van Myndr

Vorig jaar rond deze tijd was ik op zoek naar werk. Dat lukte niet zo. Lag het aan het feit dat ik weliswaar een mooi cv had, maar niet precies solliciteerde op dat waar ik voor geleerd had? Of lag het eraan dat er iets te grote kringen onder mijn ogen zaten (we hadden er net een kleintje bij)? Ik weet het niet, maar het maakte in ieder geval dat ik steeds minder kritisch solliciteerde. Dan maar schoonmaakwerk, dacht ik op een gegeven moment. Niet dat ik daar fundamentele bezwaren tegen heb, maar met twee hbo-diploma’s op zak had ik daar in eerste instantie niet op ingezet. Het vinden van werk kwam te staan boven mijn ambities, boven wie ik ben.

Maar toen trok er in de zoveelste lijst met vacatures een bedrijfje uit Zutphen mijn aandacht. Áandacht ja. Want dat was precies hun focus: baas over je eigen aandacht worden. En daar zochten ze een marketing- en communicatiemedewerker voor. Precies iets voor mij, dacht ik, een bedrijf met een ideaal! Er volgde een sollicitatiebrief. Er volgde een sollicitatiegesprek. En zelfs een tweede. Dat ging wat mij betreft de goede kant op. Maar om een lang verhaal kort te maken: ik werd het niet.

Uiteindelijk vond ik tijdelijk werk in het voortgezet onderwijs, iets wat ik van te voren compleet had afgezworen, maar wat een prachtige en leerzame tijd opleverde. En ineens was daar een mail van myndr. Met de vraag of ik weer eens op gesprek wilde komen. En in dat gesprek de vraag of ik voor ze wilde werken. Anders dan vorig jaar de insteek was, maar nog meer passend bij mij: mijn creatieve kunnen inzetten voor het doel dat hetzelfde is gebleven: baas worden over je eigen aandacht.

We pakken de draad weer op waar we hem de vorige keer hebben neergelegd. Myndr en ik ondertussen een jaar ervaringen rijker en een maatschappij die nog meer dan voorheen worstelt met de vraag: wat verdient onze echte aandacht en hoe zorgen we dat we die aandacht daarop richten? 

De komende tijd zal ik voor myndr in beeld brengen hoe wij thuis proberen onze draai daarin te vinden. Hoe lukt het ons om ons te focussen op ons werk, terwijl we daar niet zijn? Laat ik beginnen met mijn eigen werkplek. Of eigenlijk: werkplekken, want die draai vinden ging bij mij niet echt vanzelf. 

De afgelopen tijd gaf ik les op het voortgezet onderwijs, dus alle werkzaamheden gingen gewoon door, zij het digitaal. Piece of cake, zou je misschien denken. Maar ik vond het best lastig een goede plek te vinden waar ik contact met mijn leerlingen kon hebben. Collega’s kunnen er nog wel tegen als er een dreumes door het beeld schuift, maar als je een lesgeeft werkt dat gewoonweg niet (Ik heb het echt geprobeerd. Maar als je werkwoordspelling aan het uitleggen bent terwijl op de achtergrond de kleine bezig is zijn xylofoon als hakblok te gebruiken, kun je het wel vergeten met die aandacht).

Werkplek 3 leek, ondanks het bloemetjesbehang en idem dekbedovertrek en idem kussentjes en idem rondslingerende kledingstukken, de beste optie. Maar dochterlief liep elke keer rood aan als ze me daar trof. Uiteindelijk bleek lesgeven op eigen slaapkamer nog niet zo slecht, maar de toer door het huis had mij ondertussen aardig uitgeput, dus dat bed binnen mijn blikveld werkte niet goed op mijn concentratie. En daarbij: een slaapkamer is gewoon geen werkplek, slecht voor je slaaphygiëne, zoals dat zo mooi heet.

beeld: © Linda van den Born

Door Linda van Myndr

Blogserie
Deze blog is onderdeel van de serie 'Thuiswerken'.

Alle blogs in deze serie