Grit
Laatst was ik aan het kijken bij een voetbalwedstrijd van mijn toen 11-jarige zoon. Vlak voor mijn neus probeerde een teamgenootje een geweldige truc uit op een tegenstander. Hij struikelde hierbij over zijn eigen benen en verloor de bal. Teneergeslagen en teleurgesteld door zijn onkunde sjokte het mannetje over het veld.
Dat zette me aan het denken: waarom is het zo moeilijk om gewoon te genieten van het spelletje, in plaats van het jezelf zo moeilijk te maken met allerlei trucjes en kunsten. Waarom moet het altijd speciaal en bijzonder?
Overdaad
Misschien ligt de oorzaak hiervan wel in de overdaad aan ‘de allerbeste’. De hele dag kunnen onze kids op Youtube filmpjes bekijken van de beste voetballers ter wereld. Ze spiegelen hun werkelijkheid aan de mooiste 10 acties van Messi en de beste goals van Ronaldo. Dit vergt nogal wat zelfkennis en zelfreflectie om dat te kunnen relativeren, iets waar zelfs volwassenen moeite mee hebben. En dit geldt natuurlijk voor alles: de mooiste mensen, de slimste uitvinders, de beste sporters. Je ontkomt er niet aan.
De weg er naartoe
Hoe gaaf het ook is dat alle informatie beschikbaar is; het geeft hersenen die in ontwikkeling zijn veel te verwerken. In de teleurstelling van die jongen zag ik ook nog iets anders. Iets wat ik vaker merk, ook bij mezelf. Het lijkt wel alsof we alleen het einddoel zien: de mooie actie, de snelle rubix-cuber, de geweldige drummer. Wat we niet zien is de weg er naartoe. De duizenden uren van training die nodig zijn om te kunnen wat Messi kan. Het geduld opbrengen om door te gaan, ook als het tegenzit. Passie, doorzettingsvermogen, focus en aandacht. Naast dat uitzonderlijke talent natuurlijk.
Instant gratification
Vooral geduld hebben is lastig, we leven in een tijd van ‘instant gratification’. We hoeven nergens meer op te wachten. Muziek? Hier, met Spotify alles binnen handbereik. Serie kijken? Binge een eind weg. Nagenoeg alles is direct beschikbaar of in ieder geval voor 22.00 uur besteld, morgen in huis. Dat maakt het lastig om te leren geduld hebben en vol te houden. En als het tegenzit, doorzetten om die vele uren er in te steken om een meester te worden in je vak.
Vroeger?
Vroeger was echt niet alles beter, maar toen ik jong was, spiegelde ik me aan mijn naaste omgeving; de beste voetballer in mijn team was de benchmark. Maar daarnaast ook gewoon een vriend van je, die je op de training nog door de benen kon spelen, en die soms ook struikelde over de bal. Dat maakte de top van die berg een stuk tastbaarder en eenvoudiger te bereiken.
Op het moment van schrijven heeft Ronaldo één van de mooiste goals uit z’n carrière gemaakt. Geheid dat er de komende weken op de velden ontzettend veel teleurgestelde voetballertjes rondlopen van wie hun omhaal grandioos is mislukt.
Update: Ik ben begonnen met gitaarspelen. Waarom ben ik na 5 lessen nog geen David Gilmour?
Reacties