Blogserie
Deze blog is onderdeel van de serie 'Thuiswerken'.
Als je leerlingen uit beeld verdwijnen.
Deze blog is onderdeel van de serie Thuiswerken. Lees alle blogs in deze serie
De werkplek van Marieke van Loo, teamleider op het Eligant Lyceum
De lockdown; het voelt alweer even geleden, maar in veel sectoren ligt het nog vers in het geheugen. Ook binnen het voortgezet onderwijs heeft het grote impact gehad. ‘Het was enorm schakelen en organiseren’, vertelt Marieke van Loo, teamleider op het Eligant Lyceum in Zutphen. Vanaf het begin van het afgelopen schooljaar leidt zij het eerste docententeam op deze nieuwe school. ‘Dat het een bijzonder jaar zou worden wisten we, maar dit ging onze verwachtingen te boven.’
Het Eligant Lyceum is een school met een nieuw onderwijsleerconcept. Een van de belangrijkste speerpunten is ‘gezien worden’. Dat kreeg wel even een andere lading toen de scholen dichtgingen. Want hoe konden we nu de leerlingen blijven zien? Hoe konden we ze de aandacht geven die ze nodig hebben? Hoe moesten we ze hierdoorheen slepen? Dit was de belangrijkste zorg. ‘We begonnen elke dag online met elkaar, omdat het zo belangrijk was dat we elkaar konden zien en dat we ons gezien voelden.’ Dat is namelijk de basis waarvanuit je als docent je leerlingen ziet; als je zelf gezien wordt, kijk je ook om je heen. We hielden de lijnen zo open mogelijk. Wie wilde kon contact zoeken via app, Teams of mail. Dat gebeurde ook veel. We hadden zo de behoefte elkaar te horen en ervaringen uit te wisselen. Want er was natuurlijk geen draaiboek, alles moest á la minute bedacht, overlegd en uitgevoerd worden.
Een van de manieren waarop we ‘gezien worden’ vormgeven is het werken met coaches in plaats van klassenmentoren. Dit betekent dat elke leerling zijn eigen coach heeft, die hem of haar intensief begeleidt. Tijdens de lockdown probeerden de coaches minimaal één keer per week live contact met hun coachleerlingen te hebben. Dat was zo belangrijk. Ook nu moesten de leerlingen zich gezíen voelen. Weten dat ze niet uit beeld verdwenen. Weten dat er een plek was voor wat ze ervoeren. Ze hoefden het niet alleen te doen, dat was onze boodschap. Achter de schermen spraken we de vuistregel uit dat het nu niet om de leerprestaties moest gaan, maar om het welzijn van onze leerlingen. De rest zouden we later wel oppakken. Dat later was wel een stuk later dan we hoopten, want je hoopt toch dat het zo snel mogelijk weer normaal is. Dat viel tegen.
Naast het werk van de coaches vonden we het heel belangrijk te blijven denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Wat konden we met de gegeven situatie doen? Het antwoord was al snel dat er dingen online georganiseerd moesten worden, dat was een mogelijkheid die we direct konden aangrijpen. We hebben het zo veel mogelijk ingezet; van live-chats 
met de assistent-schoolleider en sportchallenges via Instagram tot vragenuurtjes en online lessen met vakdocenten via Teams. Maar ook stuurden we alle leerlingen met Pasen een hart-onder-de-riem-kaart over de post, met een foto van alle docenten in hun thuisomgeving, omdat dat was wat er gebeurde: vanuit huis bleven we ons werk doen.
En in de turbulentie van het constante bedenken, overleggen, organiseren en harder dan hard werken kwam de opgave om jezelf te blijven zien. Want het werk hield niet op en omdat je thuiswerkt is er heel snel geen grens meer. ‘Ik ging bewust iedere ochtend naar buiten. Ik woon in een prachtige 
omgeving en heb gezien hoe mooi de lente was. Iedere wandeling en fietstocht was een feest. Ik probeerde mijn tijd te bewaken, wat moeilijk was, en er waren ook momenten dat ik vrijheid miste. Maar ik vond ook ruimte voor dingen die ik graag doe of al een tijd wilde doen. Brood bakken, zelf pasta maken, avondenlang buiten lezen zonder vliegtuigstrepen in de diepblauwe lucht, muurtjes schilderen en genieten van mijn moestuin die er nog nooit zó verzorgd bij lag.’
‘Maar toen we weer naar school mochten met een paar collega’s en een paar leerlingen die thuis vastliepen, voelde dat echt als een wereldreis! Ik nam een omweg naar school op de fiets, het was prachtig weer en op school was het feest. Ik had het zo gemist!’ En ook al zeiden ze natuurlijk van niet: de leerlingen ook. Ze hadden direct contact met de docenten gemist, ze hadden elkaar gemist, ze hadden het gemist om naar school toe te gaan. De laatste weken zagen we ze moe maar uitgelaten naar de vakantie toe werken. De koppies in 3d en opmerkingen die weer door het lokaal vlogen. Genieten.
Reacties